Çayır Ve Meraların Sınıflandırılması

ÇAYIR VE MERALARIN SINIFLANDIRLMASI

Buğdaygil yem bitkilerinin çoğunlukta bulunduğu meralar at ve sığır merası, geniş yapraklı yem bitkilerinin dominant olduğu meralar koyun merası ve çalılarla kaplı ve eğimli yerler de keçi merası olarak kullanılmaya daha elverişlidir.

Devamlı suni meralar: Uzun bir süre (10 yıldan daha fazla) hayvan otlatmak için kurulan, yem üretimini artırmak, otlatma kapasitesini yükseltmek ve toprağı erozyona karşı korumak için tesis edilen suni meralardır. Üzerinde ekonomik olarak tarla tarımı yapmaya uygun olmayan tarla arazilerinin değerlendirilmesinde bu tip meralardan yararlanılabilir.

Geçici suni meralar: Genellikle tek yıllık yem bitkileri (fiğ, yem bezelyesi, adi mürdümük, yem börülcesi ve İtalyan çimi gibi) ile kurulan ve bulundukları yeri sadece bir yıl işgal eden suni meralardır. Bu tip meraların diğer tarla bitkileri ile ekim nöbetinde Ekim nöbeti meraları: Tarla tarımı yapılan topraklarda, ekim nöbeti içerisinde kısa ve uzun süreli olarak tesis edilen meralardır. Amaç, işletmenin kaba yem ihtiyacını gidermek ve yapısı bozulan toprağı ıslah etmektir. 5 yıldan daha az ekim nöbetinde yer alan meralara “kısa ekim nöbeti meraları”, 5 yıldan daha fazla ekim nöbetinde yer alan meralara ise “uzun ekim nöbeti meraları” denir. İtalyan çimi, İngiliz çimi, kelp kuyruğu, tilki kuyruğu, domuz ayrığı, otlak ayrığı, kılçıksız brom gibi nispeten kısa ömürlü, ancak kaliteli ot üreten buğdaygil yem bitkileri ile çayır üçgülü, ak üçgül, gazal boynuzu, korunga ve yonca gibi baklagil yem bitkileri ile suni meralar tesis edilmektedir.

Meralar, tabi (doğal) ve suni (yapay) olmak üzere başlıca iki şekilde gruplandırılır. Tabi meralar kendi içinde taban, kıraç, step, ilkbahar, sonbahar, yaz, orman içi, orman altı, maki (çalılık), yayla (<2000 m) ve Alp (>2000 m) meraları olarak sınıflandırılır. Suni meralar ise kendi içinde devamlı meralar, geçici meralar, ekim nöbeti meralar, kış meralar ve sulu meralar gibi değişik şekillerde sınıflandırılır.